چای برگ درختچه ای هست همیشه بهار که ارتفاع آن به دو متر می رسد و دارای گل های سفید و نسبتا درشت می باشد.
چای در خاک غیرآهکی و آب و هوای بسیار گرم و مرطوب رشد می کند و تحمل سرمای زیر صفر درجه را ندارد. در برگ های درختچه چای آلکالوئید، کافئین، کاروتن، اسید مالیک، ویتامین ب، ویتامین سی و .... وجود دارد.
چای دارای طبیعت گرم و خشک می باشد و مقوی معده، مقوی قوه ها، مفرح، ملطف، مدربول، هاضم، مسخن، تقویت قوای فکری، رفع بوی سیر و پیاز در دهان و مسکن عطش کاذب می باشد.
مضرات:
مصرف چای برای دندان مضر هست و باعث بی خوابی، خشکی و خارش می شود و همچنین مصرف آن به صورت ناشتا یا داغ باعث سوزش معده و ایجاد بیماری های گرم می شود و مصرف زیادی آن دستگاه گوارش و هاضمه را ضعیف می کند، همچنین برای بعضی افراد باعث بی نظمی ضربان قلب می شود.
منبع: دایره المعارف طب سنتی سید محمدعلی سید نظری